صنم

صنم

ای صنم امدی که باز هم مرا هوایی کنی

در دام عشقت بیندازی مرا رسوای  رسوایی کنی.

تو خود دانی که در اتش عشقت سوخته ام

لاکن باز هم می ایی که مرا ز دل بیندازی و راهی کنی.

با خود گفته ام که دگر به یادت نیستم 

لاکن بازهم بیا که در دلم غوغایی به پا کنی.

من در پس یارم و خود ندانم کجا رفته است

لاکن ای صنم بیا که با دیدن رخم صفایی کنی.

ای گل رخ ناز ک دل دم نیاور ز فراق یار

که شاید با صنم بتوانی خدایی کنی.

شعر غزل

گل رخ